Torres del Pijne benen

Tijdens een flinke sneeuwbui zijn we zaterdag vertrokken uit Ushuaia. Een lange reisdag..acht uur smorgens opgehaald met de bus. 4 uur later stonden we bij de grensovergang. We gaan weer een paar dagen Chili in dus weer twee stempels in ons paspoort. Na de grensovergang was het een lange rit van 3,5 uur naar het pontje om het Magellaan kanaal over te steken. Daar aangekomen stonden auto's en vrachtwagens rijen dik...vanwege de enorme Patagonische wind die dag vaarde de veerpont al de hele dag niet. Uiteindelijk 4,5 uur moeten wachten en rond half tien 's avonds dan eindelijk de oversteek gemaakt. Niet zeeziek geworden :-)
Daarna door naar Punta Arenas om van bus te wisselen, toen verder naar Puerto Natales voor de overnachting. Uiteindelijk kwamen we om half twee 's nachts pangaar aan..meteen maar gaan slapen dus.

Het weer is ons goed gezind op de dagen dat het nodig is. Zondag vertrokken naar het Nationaal Park Torres del Paine, een van de mooiste parken in Chili. Het wordt een beetje saai om te vermelden maar het was wederom prachtig! Eigenlijk denk ik elke dag dat het niet mooier kan, maar toch is het zo...het is elke dag de overtreffende trap! Torres del Paine is tot nu toe het mooiste park wat ik ooit gezien heb. Ik bleef foto's maken, echt fantastische uitzichten. Azuurblauwe meren met gigantische vlakten en bergen, ongelooflijk. Ook de eerste ijsberg gezien, het ijs is zo blauw dat het bijna onnatuurlijk lijkt. Schitterend!
Daarna een wandeling gemaakt met elke keer weer oh- en ah-momenten. Drie condors gezien, maar nog niet dichtbij genoeg om mooi te kunnen fotograferen.
Tijdens de rit naar het park vertelde onze gids dat er wel eens een poema was gesignaleerd maar bijna niemand die ooit gezien had. Hij zelf ook niet. Dus wij hebben dat verhaal maar met een korrel zout genomen.
Tegen de avond overheerlijk gaan eten met weer briljant uitzicht. Daarna terug gelopen naar onze berghut in de schemering. En jawel hoor!!! We lopen naar buiten en nog geen 50 meter verderop loopt de poema op twee vossen te azen. Dit geloof je toch niet, wat zijn wij een stel lucky bastards deze vakantie. Foto's zijn nog aardig gelukt ook. We zijn helemaal onder de indruk en kunnen het nog niet bevatten dat uitgerekend wij, vers aangekomen in het park, een poema voorbij zien wandelen. Weer een onvergetelijk moment. Personeel dat hier zit heeft hem nog nooit gezien, maar wij hebben het bewijs! (Foto's zijn gemaakt van het schermpje van mijn camera om hier te plaatsen)

Na een brakke nacht vol ergernissen over een snurkende medereiziger (hij is de enige die sliep, we liggen hier met zijn zessen op een kamer) hebben we even rustig aan gedaan. Lisette en Jeroen waren al klaar voor de zware trekking naar de horens van de Torres. Na lang twijfelen heb ik toch maar voor de alternatieve route gekozen. Samen met Esther een mooie maar pittige wandeling gemaakt met mooie uitzichten, baggeren door modderpoeltjes en beekjes oversteken. Heerlijk haha. Soms werd het spannend door de wind, die is hier zo sterk dat je bijna niet op je benen kunt staan. Leuk als je dan naast je een afgrondje hebt. Nog nooit meegemaakt zo sterk. En dat met zon en strakblauwe lucht, bizar. Na een uurtje of drie gelopen te hebben kwamen we aan het einde van de trekking. Kiezen: zelfde route terug of het bordje met Shortcut Chileno volgen? We doen dat laatste want wij dachten: Leuk! Gaan we aan de andere kant terug!
Na nog eens drie uur lopen begonnen wij ons toch af te vragen waarom we alleen maar bergop gingen..even later kwamen we dan ook de rest van de groep tegen die de zware tocht hadden gedaan. Bleek dat wij ook al halverwege waren haha. Volgende keer toch maar een kaart meenemen. Iedereen was helemaal kapot die dag dus we lagen er vroeg in.

Vandaag een dagje reizen in de bus. Maar dat is geen straf als je onderweg condors, guanacos, vossen en hazen ziet zitten met tientallen op 1 wei. Net aangekomen in het hotel in El Calafate. Morgen gletsjertrekking!!

Xxx